De presentatie aan de mensen uit de straat waar we het eerste deel van ons onderzoek hadden uitgevoerd was een succes. De hoogste tijd dus om onze ideeën uit te testen bij (toekomstige)zorgprofessionals, initiatiefnemers achter deelplatformen, adviseurs uit de zorg, idealisten en andere experts. Dat deden we vrijdagmiddag 30 oktober in Utrecht. We konden gebruik maken van het nieuwe kantoor van onze partner Tippiq. We richtten de hoeken in met onze werkvormen en ideeën.
Het was een toffe bijeenkomst. De energie die er ontstond toen we onze ideeën presenteerden aan de buren was nu minder, we hadden nu natuurlijk ook niet onderzoek gedaan in de straten van de mensen die aanwezig waren. We hebben het ervaren als een heel zoekende bijeenkomst, op een positieve manier. We waren met elkaar de ideeën aan het uittesten en de waarde van de aanpak aan het onderzoeken. Ook werden we zelf als onderzoekers aan de tand gevoeld: wat wilden wij ermee? Welke rol hebben we in de buurt die we aan het onderzoeken zijn?
Jaap Warmenhoven schreef naar aanleiding van het onderzoek naar nieuwe alibi’s voor sociaal contact:
o Wat is de kwaliteit van een alibi? Wanneer is het een goed alibi?
o Niet verplichtend, ik blijf aan zet
o Ik ben kwetsbaar op een niet onveilige manier
o Tijdelijk, het houd op
o We maken samen iets mee, anekdotisch
o Stiekem is het alibi belangrijker dan de moord
o Het alibi zorg voor plekken > ‘placemaking’
o Het alibi is niet iets extra’s, het is het leven zelf
o Het alibi toont mijn kracht, specialisme, het maakt me bijzonder
o Het alibi is (begint) klein
o Het alibi helpt me lotgenoten te vinden
o Het alibi zorgt voor wederkerigheid
Aan het eind van de bijeenkomst zei een aanwezige ons dat wij zelf als twee onderzoekers het alibi zijn tot nieuw contact in de straat. We ontdekten ook nog een paradox in onze aanpak: we willen voor elkaar krijgen dat mensen zelf iets gaan doen. Kan je zonder iets op te leggen ervoor zorgen dat er iets gebeurt of leg je dan stiekem toch iets op? Van ‘zorgen voor’ naar ‘zorgen dat’ noemen ze dat in zorg- en welzijnswerkers. We concludeerden dat we niet een nieuw soort welzijnswerk aan het uitvinden zijn, maar wel dat we ons als creatieve professionals (van appbouwers, consultants, platformontwikkelaars, social designers enz.) in die paradox bewegen. Het is alsof we een nieuw vak aan het uitvinden zijn. Dat van ‘nudger’ van wat er al gebeurt in een buurt of tussen groepen mensen. Het was bijzonder om met zo’n diverse groep mensen na te denken over dat nieuwe spannende vak.
[Anne Marth en Willemieke]
