Wat een prachtige 2doc documentaire over zorgrobot Alice. Drie oude en wat eenzame dames krijgen in een experiment van wetenschappers van de VU een aantal maal bezoek van een 60 centimeter hoge robot. De film is slim opgebouwd; aan het begin van de documentaire is veel ruimte voor de terechte twijfels en morele vragen dat het experiment oproept. Zo’n voorgeprogrammeerde computer kan toch nooit de liefde en warmte van een echt mens vervangen? Langzaam aan komt er wat meer vaart in de documentaire en verandert Alice van een onhandig, afstandelijk apparaat in een grappig ding dat samen met de oude dames voetbal kijkt, liedjes afspeelt en helpt om een postcode te vinden om een kaartje te sturen aan een alleraardigste jongeman. Ontroerend.
Een zorgrobot kan het contact met mensen van vlees en bloed niet vervangen. Ik ben er wel van overtuigd dat een zorgrobot als Alice oude mensen kan helpen slim om te gaan met het zeer kleine sociale netwerk wat zij nog over hebben.
De robot vraagt naar de contacten van de dames (“Hoe is het met Jeroen?”) en moedigt aan om de instructies van de fysiotherapeut op te volgen. Door het gezelschap van Alice is er meteen een gespreksonderwerp als er iemand langskomt.
Hoe fantastisch zou het zijn als zorgrobotten zoals Alice straks ook gekoppeld zijn aan netwerken van burenhulp, thuis afgehaald en sociale en culturele gebeurtenissen in de buurt? Mocht Alice waarnemen dat een oudere erg boos en verdrietig is dan zou zij een vrijwilliger van een telefonische hulpdienst zoals Sensoor kunnen laten bellen.In 2024 hebben we vier keer zoveel mensen die boven de tachtig jaar oud zijn. Experimenten zoals in de documentaire helpen om nieuw handelingsperspectief te ontwikkelen voor grote opgaven in zorg en welzijn voor kwetsbare ouderen. Dit is erg interessant voor ons onderzoek!
deze blog verscheen eerder op www.onverwachtezaken.nl
